Dziś podczas uroczystej akademii celebrowaliśmy pieśnią oraz słowem te chwile rozpaczy związanych z zaborami i euforii po przywróceniu Polski na mapę Europy. Przypomniane zostały te chwile, które wiodły nas ku upragnionej wolności. Wpominani byli Ci z naszych Przodków (często bezimienni), którzy poświęcili nie tylko swoje siły, ale i życie dla drogiej Ojczyzny. Są oni wspaniałymi owocami Tej Ziemi – Naszej Wolnej Ojczyzny. A my dziś powtórzmy za noblistką jak modlitwę do Ojczyzny:

„Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.”

I niech to nie będą pusto brzmiące słowa! Bowiem musimy zachować dziedzictwo naszych przodków!

Tekst E. Bogaczyk.